Sınır Ötesine Taşınan Nakil Umudu

Suriye’de dinmek bilmeyen iç savaşın tansiyonu, Türkiye’nin kapılarını açtığı sığınmacı ailelerin yaşadıkları hikayelerdeki dramla gözler önüne seriliyor. Suriye’nin Haseke kentinde muhalifler ve Esad’a bağlı ordu birlikleri arasında yaşanan çatışmalardaki bombardımanda evlerini, yakınlarını kaybeden Ali ailesinin acısı 3,5 yaşındaki oğulları Abdülhalim’in sol kolunu kaybetmesiyle ikiye katlandı. 16 Mart 2013 tarihinde zulümden kaçmayı çare olarak gören aile 18 saat yaya olarak kaçtıkları ülkelerinden Türkiye’ye giriş yaptı. İzmir’in Konak ilçesi Kadifekale bölgesinde savaşın küçük ama en büyük mağduriyetini hem bedenlerinde hem de ruhlarında taşıyan çocuklarıyla derme çatma bir evde yaşadıklarının izlerini silmeye çalışan aile, ülkeleri için kaygılı olduklarını ve söz konusu savaşın uzun süre devam edeceğinin kanısında olduklarını dile getirdi. Geçen Şubat ayında süren çatışmalardan iki çocuğunun da nasiplendiğini aktaran baba Abdülkerim Ali; şöyle konuştu: “Bombalar evimizin üzerine düştü. Beş yaşındaki kızım bacaklarından, 3,5 yaşındaki oğlum sol kolundan yaralandı. Zaten bomba düştüğünde oğlumun kolu kopmuştu. Kızımın ise bacağında platin var ama kontrol edilmesi gerekiyor. Türkiye’de nakiller yapılıyor haberlerden izliyoruz. Biz de çocuklarımızı nakil listesine yazdırmak istiyoruz. Onlar daha çocuk ve yaşamaları gereken çok şey var.”

KAÇAK SIĞINMACILAR ZOR DURUMDA
Suriye’de elektrikçilik yaparak geçimini sağladığını ancak ayaklanmanın savaşa dönüşmesi sonrasında işinden olduğunu belirten baba Abdülkerim Ali, Türkiye’de özellikle çeşitli illerde kaçak olarak bulundukları için sağlanan haklardan hiçbir şekilde yararlanamayan sığınmacıların durumlarının yürek burktuğunu dile getirdi.

Suriyeli Doktor Sarbast Oumari de iki yıldır devam eden ve giderek tırmanan şiddetin en acı yanını çocukların ve kadınların yaşadığını söyledi.

İzmir’de 75 bine yakın kayıtlı kayıtsız Suriyeli vatandaşın bulunduğunu aktaran Oumari; sözlerini şöyle tamamladı: “Hamileler ve çocuklar var. Çeşitli enfeksiyona bağlı hastalıklar baş gösteriyor. Hastane ve okul ihtiyacımız var. Bazı yardım kuruluşları ihtiyaçlarımıza cevap veriyor ama yetmiyor. Psikolojik destekli tedavilere ihtiyaçları var. Bu savaşın ne zaman biteceği belli değil. Ne kadar daha burada kalacakları belli değil. Dışarıdan destek olmadığı sürece bu savaşın bitmesine daha çok var. Belki hiç bitmeyebilir de.”