9 Yasindaki Fotograf Gerçek Oldu, Uzman Annesinin Asistani Oldu

Çocuk yaslardan itibaren doktor olmak isteyen Beyhan Güner, ilerleyen yillarda bu istegini gerçeklestirerek doktor oldu. Bugün 50 yasinda 3 çocuk sahibi olan Güner, en büyük kizi 25 yasindaki Seyma Nur’u kimi zaman hastaneye getirmek durumunda kaldi. Anestezi ve reanimasyon uzmani annesinin çalisma hayatini yakindan gören Seyma Nur da zaman içerisinde doktor olmaya karar verdi ancak bunu tercih asamasina kadar ailesiyle paylasmadi. Üniversite sinavi sonrasi tercihlerini yaparken annesinin yolundan gitmek istedigini söyleyen genç kiz, bu fikriyle ailesine sürpriz yapti. Istanbul Üniversitesi -Istanbul Tip Fakültesi’ni tercih eden Güner, fakülteye yerleserek hayalini gerçeklestirme yolunda ilk adimi da atti. Mezuniyet sonrasi Bakirköy Dr. Sadi Konuk Egitim ve Arastirma Hastanesi’nde anestezi ve reanimasyon asistani olarak göreve baslayan Seyma Nur, annesinin de asistani oldu.

9 yasinda annesiyle fotograf çektirdigi hastaneye simdi doktor olarak geliyor

15 yildir annesinin görev yaptigi hastaneye küçük yaslarda birçok kez gittigini aktaran Güner, 9 yasinda annesiyle ameliyat kiyafetleriyle fotograf çektirdiklerini anlatti. Anne kiz, birlikte görev yapmaktan çok mutlu olduklarini kimi zaman bu durumun hastanede esprilere neden oldugunu belirtti.

Annesiyle 9 yasinda yesil ameliyat kiyafetleriyle çektirdigi fotografin bugün gerçek oldugunu söylen Seyma Nur Güner, bunun gururunu yasadigini söyledi.

Prof. Dr. Murat Dilmener Acil Durum Hastanesi’nin de bagli oldugu Bakirköy Dr. Sadi Konuk Egitim ve Arastirma Hastanesi Bashekimi Prof. Dr. Gökhan Tolga Adas da anne kizin birlikte görev yapmasiyla ilgili konustu.



“Evde kizim, burada asistanim, hiçbir sekilde bir ayricalik, tolerans yok”

Kizi da olsa hiçbir asistanin ayricaligi olmadigini aktaran Anestezi ve Reanimasyon Uzmani Dr. Beyhan Güner, “Küçük yaslardan itibaren doktor olacagim diye annemlere söylermisim, hatta gülerek anlatirlar. Tip fakültesi de tek tercihimdi, ilk tercihimi kazandim. Ailelerin zorlamasiyla yapilabilecek bir meslek degil. Kizim hep benimle hastaneye gelirdi, ameliyathane gördü, birlikte gezdik, burada doktor odasinda oturduk. Nöbetlerimde gelip burada üniversite sinavina çalisiyordu. Ama tip fakültesi yazacagini bana hiç söylemedi, tercih sirasinda ögrendim. Anesteziyi de yine o sirada ögrendim. Mutluyum, gurur verici bir sey kizimin da bu meslegi isteyerek yapmasi ve 6 aydir bu meslegin içinde basarili oldugunu da gördükçe daha da gurur duyuyorum. Tercihine yazdigini biliyordum ama birlikte çalismaya baslayinca bir bocalama, ’Anne sana ben ne diyecegim, anne mi diyecegim’ durumu oldu. Burada çalisan arkadaslarimizin saskinliklari oldu. ’Alip asistanini evde çalistiriyor musun’ diyenler oldu, arkadaslar espri yapiyorlar. Hatta ‘seni veline söyleriz, velini çagiracagiz’ diyorlarmis. Güzel espriler, konusmalar oluyor. Birbirimizi anliyoruz, evde kardeslerine ablanizi rahatsiz etmeyin nöbet ertesi uyusun diyorum. O beni anliyor, ’annem nöbet ertesi yorgun dokunmayin’ diyor. Biz birbirimizi çok görmüyoruz aslinda hastane çok büyük, bloklari çok fazla, bugün ayni odadayiz. Genelde farkli odalarda birbirimizi görmüyoruz, sabah isyerimizde ayriliyoruz, aksam birlesiyoruz. Ilk geldiginde ’sen torpillisin’ diyen çok olmus, Seyma bana çok söyledi, biraz da üzüldü o konuda. Torpilli degil, bütün asistanlar kidem kidem, herkesin çalisma sekli neyse o sekilde çalisiyor. Evde kizim, burada asistanim, hiçbir sekilde bir ayricalik, tolerans yok. Covid dönemini atlattik, meslegimizi çok sartlarda, yogun çalismayla gerçeklestiriyoruz. Yillar önce buraya yeni gelmistik, hastanede bir tetkik yapilacakti. Ameliyathaneden de ayrilamadigim için tetkik saati gelene kadar yanimda, ameliyathanede doktor odasinda kaldi, forma giydirdik. Birlikte bir ani olsun diye fotograf çektirdik. O hala duruyor, güzel bir aniydi 9 yasindaydi" seklinde konustu.



“Evdeki annemle burada doktor Beyhan Güner çok farkli”

Yillarca annesiyle hastaneye geldigini ve ortama asina oldugunu aktaran Anestezi ve Reanimasyon Asistan Doktoru Seyma Nur Güner, “Annemin çocuklugumdan beri asistanliktan, uzmanlik dönemine kadar hepsini gördügüm için bu meslek benim için çok özenilen bir meslekti. Annemin bransi sürekli hayat kurtaran bir meslek. Buna özendim, her zaman bunu istiyordum. 9 yasindan öncesinde de var aslinda böyle fotograflar ama en eski onu bulabildik. Küçükken annemin yanina hastaneye gelmek durumunda kaliyordum. Buraya geldigim zaman içeriye girebilmek için üstüme bir tane yesil formami giyip doktor odasinda oturuyordum. O zamanlarda böyle tatli fotograflarimiz var annemle, o 9 yasindaki çocuk Seyma’nin formayi giyip annesinin yaninda çektirdigi fotografla su anki asistan doktor Seyma’nin uzman annesiyle birlikte yaptigi bu röportaj mesela o kadar gurur verici ki. Sanki annemle ayni hastanede olmak degil ayrica kendi hayalimi de gerçeklestirmek, kendi basari hikayemi yazmak bu da var. Burada herkesi taniyorum, çocuklugumdan beri tanidigim insanlar var, o da çok heyecan verici. Geldigimde sasirdim, çünkü evdeki anneyle burada uzman doktor Beyhan Güner çok farkli kisilermis. Biz birlikte nöbette çok agir vakalari da aldik, annem yönetti, uzman oldugu için asla içeride annem var olmuyor. O kaosu, krizi yönetebilen biri oluyor. Hayranlik uyandiriyor bu kadar tecrübeli bir uzmanla çalismak. Baslarda saka yapiyordum ama gerçekten zormus ne diyecegim. Tabi ki de anne demiyorum is ortaminda, gelip bir sey sorabilir miyim diye yanina yaklasik sorarak. Annemi çok eskiden beri tanidiklari için beni böyle aileden kabul ediyorlar, güzel oluyor. Ben bu meslegi gerçekten isteyerek, zorlugunu en içinden bilerek annemin asistanligini da uzmanligini da bilerek seçtim. Istemeyen birinin zorlanmasini hiç dogru bulmuyorum, eger birinin hayalinde varsa arkasinda dursun ve devam etsin” seklinde konustu.



“Beklentimiz üçüncü jenerasyonun da buraya gelmesi”

Anne ve kizinin hastanede ev yasantilarinin disinda profesyonellik çerçevesinde görevlerini sürdürdüklerini anlatan Prof. Dr. Murat Dilmener Acil Durum Hastanesi’nin de bagli oldugu Bakirköy Dr. Sadi Konuk Egitim ve Arastirma Hastanesi Bashekimi Prof. Dr. Gökhan Tolga Adas, “Birinci jenerasyon, ikinci jenerasyon beklentimiz üçüncü jenerasyonun da buraya gelmesi. Düsünün anne burada okuyor, egitim aliyor burayla bir aidiyeti oluyor. Buradan çok memnuniyeti oluyor ki kendi kizini da buraya yönlendiriyor. Yönlendirmese bile kizi annesinin gayet güzel düzgün bir sekilde okudugunu, burada çalistigini görünce rol, model olarak burayi seçiyor. Çok memnuniyet verici bir sey, biz de çok sevindik. Sonuçta buraya girildikten sonra biraz daha profesyonel bakiliyor, meslek de ne gerektiriyorsa onlar yapiliyor. Önemli olan burada saygi, sevgi, bilimsel etik dogrultusunda çalismalarini yapmasi, annenin burada tecrübelerini kizina yansitmasi açisindan kizi daha da çabuk yol alacaktir diye düsünüyorum” seklinde konustu.