Ögretmen Olamayinca Ustasi Oldugu Yorganciligi Sehirden Sehre Tasidi

Aksaray’da yorgancilik mesleginin son 2 temsilcisinden biri olan 72 yasindaki Niyazi Örnek, 59 yil önce girdigi ögretmenlik sinavini kazanmasina ragmen zor sartlarda ögrenerek bugünlere getirdigi meslegini emanet edecek genç bulamiyor. 1963 yilinda memleketi Malatya’da girdigi Ögretmen Okulu sinavini kazandigi yil babasini kaybeden Niyazi Örnek, hayalini kurdugu okula yoksulluk nedeniyle gidemedi. 6 kardesin en büyügü olarak ev geçindirme çabasina düsen Örnek, Hatay’in Iskenderun ilçesinde çalisan arkadasinin yanina giderek yorganciligi ögrenmeye basladi.

Iskenderun ve İçel’de çirakligini yaptigi mesleginin Kayseri’de kalfaligini yapan Niyazi Örnek, evlilik nedeniyle gittigi Adana’da 23 sene çiraklariyla meslegini devam ettirdi. Kendi okuyamadigi için üniversite kazanan kizinin pesinden 7 yil önce Aksaray’a gelen Niyazi usta yolda adres sormak için tanistigi kisiden dükkan devralarak meslegin kentteki son 2 temsilcisinden biri oldu. Kizi okulu bitirmesine ragmen Aksaray’da kalan usta, kentte meslegin tükendigini anlatti. Meslegin hazira döndügünü belirten Niyazi Örnek, çirak yetismedigini söylerken, eskisi gibi deger görmeyen meslegin kazandirmadigini anlatti. Elyaf ve yün yorganlarin tek kisiligini 75 liradan, çift kisiligini de 100 liradan diktigini söyleyen Niyazi Örnek, ipek yorgana ilginin kalmadigini söyledi.



Ögretmen Okulu sinavini kazanmasina ragmen babasinin vefatindan sonra çalismak zorunda kaldigini anlatan Niyazi Örnek, “1963 yilinda Darende’nin Günpinar Köyü Ilkokulunu bitirdim. Ögretmen Okulu sinavina girdim. Sag olsun Ahmet Açik diye bir hocamiz vardi. Bizi babalarimizin elinden zorla onlari ikna ederek almis sinava sokmustu. 2 arkadas kazanmistik. Bir ben bir de bayan arkadasim kazanmisti. O okumaya devam etti ben edemedim. Çünkü babam vefat edince okul açildi gidemedim. Gidemeyince de 6 kardesin en büyügü benim, fakirlik, garibanlik zaten insanlarin basindaydi. Yapacak tek çare kaldi. Emellerimden vazgeçip geçim yönüne girmekti. Eve 3-5 kurus katkida bulunmakti. Babam da yorganciydi ama ben ufak yasta oldugum için babamin yaninda yetismedim. Bir amcamizin yanina Iskenderun’a gittim. Orada bu yorganciligi ögrendim. Oradan belli bir süre sonra İçel’e geçtim. Ismet usta diye bir ustamiz vardi, Allah rahmet eylesin onun yaninda çalistim. Türkiye’nin birçok ilinde isçi olarak çalistim” dedi.

Aksaray’da üniversite kazanan kizinin pesinden gelerek burada devraldigi dükkani isletmeye basladigini belirten Örnek, “4 çocugum var, 2 kiz 2 oglum var. En ufak kizim üniversiteyi kazandi. Aksaray’a geldik onu üniversiteye kayit edecegiz diye. Burada meslektasimin bir tanesi, ben ona üniversiteye nereden gidebilirim diye adres sordum, o da bana israrla benim meslegimi sordu. Adamin atölyesini kendime devraldim, çalismaya devam ettim. Yapabildigim kadar müsterim geliyor. Isimi aliyorum yavas yavas kendi halimde çikartiyorum” diye konustu.

Adana’da çalisirken çiragin bol oldugunu, zamanla meslege ilginin azaldigini anlatan Niyazi usta, “Adana’da çalisirken yanimda 5-6 tane çiragim vardi. Ben 20 seneden fazla Adana’da esnaflik yaptim. Orada insanlar geliyordu gençler gelip talebe çocuklar bile abi çirak lazim mi diyordu. Ragbet çoktu. Burada çirak maalesef bulamiyoruz. Meslege pek ragbet eden yok. Çünkü meslek bayagi kendi vasfini kaybetmis durumdadir. Vatandaslar pek yorgan isine bakmiyor. Hazir yapilan elyaf tipi yorganlara daha çok ragbet var. Su an için çirak kalfa bulamiyorsun. Kendi halimizde çalisiyoruz” ifadelerine yer verdi.

Emegin her yorganda ayni oldugunu belirten Niyazi usta, yorganlari tek kisilik, çift kisilik olarak 2 ayri fiyata diktigini belirterek, “Elyafla yün yorgan fiyat olarak dikim ücreti aynidir. Fakat ipek yorganlar pahalidir. Emek isteyen bir seydir. Bizler de belli yasa gelmisiz artik dikmekte de zorlaniyoruz. Mesela tek kisilik yorgani su durumda ben 75 liraya, çift kisilik yorgani 100 liraya dikiyorum. Bu, ülkemizin bugünkü hayat sartlarina göre çok ucuz bir fiyattir” dedi.