Obama'nın maçı henüz bitmedi

Başkan Barack Obama son iki yıldır Cumhuriyetçilerin ülkenin siyasi argümanını belirlemesine göz yumdu ve muharebe hatlarını istedikleri şekilde çizmelerine izin verdi. Gerek Obama gerek partisi bunun tekrarlanmasına izin veremez.
Demokratların kendi içlerine dönüp sorunlarının, tabanlarını seferber etmek ve heyecanlandırmak ya da siyasi merkezden destek toplamak konusundaki başarısızlıktan kaynaklanıp kaynaklanmadığına dair sonuçsuz bir savaşa tutuşması aptalca olacaktır. Aslında Demokratlar bağımsızları kaybederken, ılımlı seçmenleri yanında tuttu. Onları en fazla yaralayan şu acı gerçekti: 30 yaşından genç seçmenler 2008’de toplam seçmenlerin yüzde 18’inden fazlasını teşkil ediyordu, fakat çıkış anketlerine bakılırsa, salı günü bu kitlenin sadece yarısına yakını sandığa gitti. Yani kararı çok daha yaşlı ve çok daha muhafazakâr bir seçmen kitlesi verdi. Evet, ortada bir heyecan eksikliği vardı.
Bu sadece şunu gösteriyor: Salı günkü sonuçlar yarışın sonunun değil, bir sonraki raundun başlangıcının habercisi. Sonraki seçim öncesinde -ki sonucunu daha geniş bir seçmen kitlesi belirleyecek- Obama da dahil olmak üzere ilericiler girdikleri muharebeleri daha akıllıca seçmeli, ülkedeki ekonomik sıkıntılara daha fazla odaklanmalı, askerlerini seferber eden ve hedeflerini ileriye taşıyan tartışmaları teşvik etmek konusunda en az hasımları kadar uyanık olmalı. 

Sağlık reformu hata değildi
Obama sağlık reformu için mücadele vermekle, dibe vurmuş ekonomiyi canlandırmakla veya mali reform için bastırmakla yanlış yapmadı. Fakat başkan ve müttefikleri, bu başarıları savunmayı başaramayarak partizan tenkitçilerin önünü açtı ve onlar tartışmayı ‘büyük yönetim’ ve ‘kurtarmalar’la ilgili boş laflara kaydırdı. Sonuç: Salı günü sandığa gidenlerin sadece üçte biri canlandırma önlemlerinin ekonomiyi iyiye götürdüğünü düşünüyordu.
Şimdi Obama’nın ortak çıkarları ve ilerici idealleri, Cumhuriyetçileri bunlara karşı çıkmanın bedelini ödemek zorunda bırakacak şekilde ileriye taşıyan öneriler ortaya koyması gerekiyor. Ekonomi hâlâ çok daha fazla desteğe ihtiyaç duyuyor ve Obama eyaletlere işten çıkarmaları ve vergi artışlarını önleyecek geniş çaplı destek sunarak Cumhuriyetçilerin o eski gelir paylaşımı idealini sahiplenmeli. Bu, birçok yeni Cumhuriyetçi vali tarafından da memnuniyetle karşılanacaktır. Kongre’deki Cumhuriyetçiler onlarla kavgaya tutuşmayı göze alır mı dersiniz?
Obama ayrıca iki partinin desteğini alan bir altyapı hamlesiyle de ilerlemeli. Ülkemizin çöktü çökecek kamu kuruluşlarını ıslah etmek için bu dönemden iyisini bulamayız, zira şu sıra borçlanmak ucuz. Ve Obama Amerikan imalat sektöründeki gerilemenin üzerine gitmeli, Orta Batı’yı saran huzursuzluğun başlıca sebebi bu gerileme. 

Cumhuriyetçileri zorlamalı
Kaynağı belirsiz parayla ilgili endişelerinin bir kampanya hilesinden ibaret olmadığını kanıtlamak için Demokratların Kongre’nin ikinci döneminde bu konudaki yasayı hakkıyla hazırlayıp açıklaması ve yasa bloke edildiği takdirde önünü açmak için tekrar tekrar zorlaması gerekiyor. Cumhuriyetçilere de kamu harcaması karşıtı, bütçe açığı karşıtı söylemlerinin arkasındaki gerekçeleri ortaya koymaları yönünde baskı yapılmalı. Onları, seçmenleriyle yüzleşmek zorunda kalacakları bütçe kesintileriyle karşı karşıya bırakmak lazım. Tarım sübvansiyonları kutsal değildir, keza Pentagon’un ihtiyaç duymadığını söylediği silah sistemlerine para dökmek ve vergi giderleri ve öncelikleri dahilindeki yüz milyonlar da. Ve Cumhuriyetçiler zenginler için vergi kesintilerinde ısrar etmeyi sürdürürse, bunun maliyetini hangi harcama kesintilerinin karşılayacağını göstermek zorundalar. 

İdari reform şart
Kamuoyunun hükümete yönelik süregiden güvensizliği, Obama’nın bürokraside ve federal yönetimin işe alım, satın alma ve vatandaşlara karşılık verme usullerinde reformlar için bastırmasını gerektiriyor. İdari reform, ilk iki yılında Obama’nın önceliği olmalıydı. Gelinen noktadaysa artık bir zorunluluk. Senato’nun Cumhuriyetçi lideri Mitch McConnell geçenlerde, “Başarmak istediğimiz en önemli şey, Obama’nın ikinci dönem seçilmemesini sağlamak” dedi. Dediği şey kesinlikle doğruydu. Cumhuriyetçiler ve Obama birlikte iş yapmak zorunda kalacak, fakat imkânsız bir partiler arası işbirliği düzeyinin olduğu numarasına yatmak artık mümkün değil.
Muhafazakârlar özel sektör için özgürlüğe, federal hükümetin yaptıklarını sınırlamaya ve zenginler için vergi kesintilerine inanıyor. İlericilerse daha fazla eşitliği teşvik eden, iş dünyasını kamuoyu çıkarı doğrultusunda düzenleyen ve kamusal faaliyeti Amerika’nın rekabetçiliğinin teşvik edilmesi olarak gören bir hükümete inanıyor. Seçim bu tutumları değiştirmedi. İlericiler için bu bir geri adım, fakat kalıcı bir yenilgi değil. Gerçek kayıplar yaşadılar, fakat Senato’da ve kilit önemdeki valilik yarışlarında güçlerini muhafaza ettiler. Gerçek koz paylaşımı iki yıl sonra yaşanacak ve seçmenlerin Cumhuriyetçilerle Demokratları eşit derecede tokatladığı bir ortamda her sonuç mümkün. (3 Kasım 2010)