CORONAVİRÜS OLMASA FARKINA BİLE VARAMAYACAKTIK

Sağlık olsun!

Sırf dünkü sayıdan az diye, bugün 95 kişinin hayatını kaybetmesine üzülemeyeceğim aklıma gelmezdi.

Nasıl bir savaşsa artık..

Düşmanı yok..

Kazananı yok..

Sular çekildiğinde bizi ne bekliyor tahmin edebileni yok..

Zaten canından gayrı bir şey düşünebilen de yok..

22 Marttı.. Yargıda sürelerin durması ile birlikte biz de ofisçe evde kalmaya ve bu sürecin bitmesini beklemeye karar verdik.. Ama öyle alışmışım ki durmadan koşmaya.. Evde iki gün dayanamadım.. İnatla her gün ofise gelip yarım kalan işleri bitirmeye, normale dönünce yapılacakları planlamaya başladım..

İlk haftanın sonunda yapacak bir işim kalmamıştı..

İşlerin bittiğini anladım anlamasına ama, hayatın bağlı olduğu pamuk ipliğinin, benim ofisten geçmediğini anlamam biraz zaman aldı..

Ne kadar kaptırmışız kendimizi, hedefler peşinde koşmaya, hırs, kariyer, gelecek derken bugünü kaçırmaya. Evde bekleyenler kadar hiçbir şeyin önemi olmadığını kim daha iyi anlatabilirdi ki bu virüs gibi.. Bizden götürdükleri kadar öğrettikleri de unutulmaz kılacak Covid-19 u..

Bize;
O çok sevdiğin anne babanı kapıda görüp de sarılamamak nedir onu öğretti..

Gidememeyi, gelememeyi, yalnız kalıp uzaktan da sevebilmeyi..

Pijamanın da en az kravatların kadar değerli olduğunu..

İki bardak pirince iki bardak kaynamış su koyulduğunu..

Salının da aslında Pazardan farksız ve Pazartesinin gayet suçsuz olduğunu öğretti..

Hiçbir şey olmasa, el yıkamayı öğretti bari..

Her şer görünende bir hayır var mıymış?

Varmış..

Sağlık olsun!