Cenaze evinde düğün

G.Saray'ın Karabük'e neden yenildiğinin gerçeklerini anlatayım: Büyükşehir maçından sonra 3 futbolcu sabaha kadar kulüplerde eğlendi. Rijkaard ise acısını yüreğine gömüp takıma ders verdi

Doğum günü pastasını üfledikten yarım saat sonra Rijkaard'ın telefonu çaldı ve acı haberi aldı. Babası yaşama veda etmişti. Gözleri doldu, daha sonra uzun uzun ağladı. Futbolcularına bunu hissettirmemeye çalıştı, hatta söylemedi. Ve bir gün sonra Karabük yolculuğu başlamadan oyuncularını topladı, 'Babam artık yok, bunu sizle paylaşmak istedim. Üzgnüm' dedi. Herkes buz kesti. Kelimeler boğazında düğümlendi. Sonra oyuncular dediler ki 'Biz bu maçı hocamız için oynayalım ve kazanalım!' Ancak hiçbir şey umulduğu gibi gitmedi. Daha 45. saniyede top penaltı noktasındaydı. Bu pozisyonunun penaltıyla alakası yoktu ve oyuncular demoralize oldu. Daha nefes alamadan yenilen golün sıkıntısı geçmeden ikincisi geldi. Rijkaard'ın acısı gittikçe arttı.
Galatasaray, inanın rezil futbol oynuyordu. Kurtarıcı diye alınan Misimoviç, operadaki hayalet gibiydi. Pino, vızıldayan bir sivri sinekten farksızdı. İki maç iyi oynayan Ufuk'un kendine güveni yine yoktu. Her şey komediydi.

ALEMCİLER BENDE SAKLI
  Aslında Galatasaray'da komedi o kadar çok ki... Durup dururken Servet krizi ortaya çıktı. Ardından Elano, 'Ailevi sorunlarım var' deyip, afra tafra yapıp, ülkesine gitti. Oynayabilecek durumda olan Arda maça bile getirilmedi. İstanbul Büyükşehir maçından hemen sonra 3 futbolcu sabah 5'e kadar gece külüplerinde eğlenip, içkinin dibine vurdular. Forvetsiz Galatasaray'da Sabri oyuna kurtarıcı diye alındı. Yani neresinden tutarsanız tutun her şey Adnan Sezgin'in dediği gibi, Galatasaray'da bir tez konusu.
Galatasaray, penaltının arkasına sığınamaz. Rijkaard'ın acısını sorun olarak gösteremez. Kötü oynadı ve kazanmayı asla hak etmedi. Koskoca Galatasaray, 61. dakikada Misimoviç ile ilk pozisyonuna giriyorsa bunu kimse bana açıklayamaz. Mezarlıklar, 'Benden sonra burası batar' diyenlerle dolu...

Bahri HAVADIR